bi yokoluşun iççekişiyle pencereden aşağıya düşsem bi tüy gibi havalanacağımı hayualederdim küçükken, hep bi tüy gibi yerden kalkıp gökyüzüne doğru süzüldüğümü görürdüm gece yattığımda, önce apartmanın üstünü sonra etrafını, sokağı
ve aklımın yettiği ne varsa hepsini
yorulup da bayılana dek
sanki deliksiz uyumanın yoluydu bu sanki geceyi bekleyen bi ayindi
kindimi umutsuz bi coşkuyla ait hissediyordum
şimdi ise aklımın yetti-sinin sınırlı olduğunu farketmem nicedir onu unutmamla kendini yeniliyor hayata karşı
iman sahibi olacak kadar şanslı olmayanların duası gibi göğe yükseliyor bu kez birleşip
akılda sapmanın toplu kabulü
pencereden kar geliyor amman annem gurbet bana zor geliyor
beni hep aynı yerde kalmak öldürüyor
çağrışımlarla bir ağ örüyorum ne avlıyacağım belirsiz
erketede duruyorum gün üstümden dönüyor
üzerimde kimliği belirsiz bi yorgunluk
ya ne menem bişeymiş bü kendikendinelik
insan bi kurttur
bozkırda boz kentte hiçbişeyin ortasınta
zugur