çok sıkıcı kendine dönük içe kıvrık yazı

kendimi oyalayacak bir şeyim olmadığında ,yani boşlukta salınıyorsam; örneğin tatilde bir şezlong üzerinde öylece yatıyorsam ya da sıradan bir akşamüstü kanepeme uzanıp televizyon izliyorsam yaşıyor olmanın hiç bir anlamı olmadığını fark ediyorum..üzgün olduğumdan değil,ya da yaşamın sıkıcı olduğunu düşündüğümden de değil sadece anlamsızlık..o zaman mutlu olmak ya da mutsuz olmak bir yük gibi geliyor..bunu taşımak zorunda olmadığımı düşünüyorum ve hiç bir şeyin değişmeyeceğini..ne gibi bir bahane uydurabilirim ki kendime yaşıyor olmakla ilgili..çünkü bu manasızlık hali hiç trajik değil..sadece olduğu gibi ve orada..yaşamak bir ödül değil ölmek de bir ceza..öylesine bir şey işte..sadece yaşıyor olmak yada ölü olmak gibi bir bilincimiz var..bilinç değil mi ki bizi herşeyden ayırdı..o zaman her canlı gibi sadece nefes almayı beslenmeyi sürdürürüm çünkü bu hayatta kalma güdüsü ,bu güdüye tutun sadece diyorum ama yaşamımızı sürdürmek için ihtiyaç duyduğumuz tüm o referanslardan bu kadar uzakken bunu yapmak ayrı bir kasış..yani hangimiz doğadaki bir hayvan gibi yaşıyoruz ki..bir dolu uyaranın saldırısı altında gerçekten ne istediğimizi ayırt etmeye çalışmak..sonra unutuyorum tüm bunları..bilinçli olarak..yapabildiğim kadarıyla..bilincin iki yönlü işlemesi marifetiyle..oyalıyorum kendimi muhabbetle, yarattığım ossuruktan işlerle..sonra geçiyor..bir daha da gelmesin istiyorum

dyg